Ülkemizde 10 Ocak, 1961 yılından bu yana “çalışan gazeteciler günü” olarak kutlanıyor.
O günlerde basın çalışanları çalıştıkları büyük gazetelerde sosyal güvencesiz, korumasız çalışmaya karşı tepki göstermiş, sonuçta da 10 Ocak 1961 tarihinde basın çalışanlarını koruyan yasalar çıkmıştı. İşte o gün çalışan gazetecilerin günü olarak kutlanmaya başlandı ve o günden beri 10 Ocak “çalışan gazeteciler günü” olarak kutlanıyor.
Ne yazık ki; o günden bu güne köprülerin altından çok sular akıp, gitti..
Herkesten her şey olabildiği bir dönemden geçiyoruz. Sağımız, solumuz gazeteci. Adını zor yazabilenler dahil artık kendine gazeteci denen nice gazeteci var. Bu nedenle “yurttaş gazeteciliği” diye bir kavram da üretildi. Gazeteci denmek için okuma, yazma bilmek yeterli. Zaten fazlasını kimse istemiyor. Gazetecilik kolay tetikçiliğe, on numara yağcılığa dönmüş durumda. Bu şartlara uyan niceleri var ve onlara da gazeteci deniyor artık. Kimisi yerden bitmiş gibi aniden ortaya çıkıyor, kimisi de yağcılık ve tetikçilikte tescilli. Bu tipler çıkarı için nereyi görmesi gerekiyorsa orayı görüyor, kuyruk örtmesi gerekiyorsa da örtüyor. Başkalarının yazılarını çalıp köşe yazısı yapanlar bile gazeteci diye itibar görüyor günümüzde.
Bu saatten sonra gazetecilikle övünülecek pek bir şey kalmadı özetle..
Suçu kimseye yüklemeye gerek yok! Yazmamız gerekenleri yazsaydık kör kütük cahiller, emek hırsızları, yağcılar ve tetikçiler bu meslekte kendine yer edinebilir miydi?
Bu mesleğin bir haysiyeti vardı, ucuzlayan her değer gibi o da çöpe atıldı.
Hiçbir düzelme belirtisi vermeyen bu berbat düzende objektif davranıp, hak, hukuk mücadelesi verenlerin yanında olanlar, bu meslekte kaybetmeye mahkumdur. Onlara sahip çıkmak bir yana boğazlarına basmak için fırsat bekler birçoğu.. Gazetecilik de, Medya sektörü de benzer sektörler gibi içten kuşatılma altında.
Elbet, herkes gibi gazeteci de taraf olur. Sonuçta o da içinde yaşadığı toplumdan biri. Ancak, inandığı doğrular adına taraf olurken gerçeklere gözlerini kapamaz, çıkarı için düzenbazların, sahtekarların mezesi olamaz.
Gelin görün ki, günümüzde insanlık işportaya düşmüş, basına, medyaya da en azı kalmış. İnternet imkanları da çürümeyi iyice kolaylaştırmış.
Merkezinden kaymış böylesi bir dünyada her günü bir şeyle adlandırmışlar. Ülkemizdeki “çalışan gazeteciler günü” de onlardan biri. Oysa; fiiliyatta bir kuruluşta çalışıp, oradan mesleğinin onurunu koruyarak ekmeğini kazanan gazeteciler iyice azalmış durumda. Az da olsa onlarla avunmak istiyoruz.
Bizim hikayemiz de böyle işte…
